Recensies

Een olifant op de thee

“Een olifant op de thee” verscheen onder andere in Duitsland, bij uitgeverij Gerstenberg, titel “Ein Elefant fur die Prinzessin”.
De vertaling was van Rolf Erdorf. “De beste vertaler van Duitsland!” riep de redacteur enthousiast uit. Nou, dat leek me wel wat.
Rolf Erdorf ging inderdaad niet over een nacht ijs. En hij houdt van puzzelen denk ik. Een zin als “de koning ijsbeerde nerveus door zijn werkkamer was een van die vele kleine puzzeltjes.
Vertalen zonder de kleur en toon van de oorspronkelijke tekst te verliezen. Daar sta je als schrijver eigenlijk nooit bij stil. Nu wel!

Er kwam ook nog een luisterboek. Ik denk …dankzij die vertaling. De actrice Nina Kunzendorf, ook bekend van Tatort sprak het verhaal in. Heel bijzonder om mijn verhaal zo terug te horen. Mijn broer, die Duits geeft op een middelbare school, liet het in de klas horen en de leerlingen van 5 VWO luisterden ademloos toe. Haha. Het luisterboek kwam zomaar ineens op de shortlist van de BEO. Heel leuk!

Leestip over het vertalen van kinderboeken: https://literairvertalen.org/kennisbank/dossier-kinder-en-jeugdliteratuur-vertalen
Meer weten? Kijk en luister naar de lezing die in samenwerking met Rolf Erdorf opgenomen werd door het ELV:https://neerlandistiek.nl/2022/02/kinder-en-jeugdliteratuur-hoe-leuk-is-dat-door-rolf-erdorf/

 

In Een olifant op de thee zeurt de prinses om een hondje. Haar vader heeft nooit tijd om met haar te spelen, en hondjes, die hebben zeeën van tijd. Lakeien ook, maar die zijn saai, durven niets en vinden theedrinken uit een poppenserviesje een hoop gedoe.

Helaas gaat de wens van de prinses niet in vervulling. Een hondje krijgt ze niet, maar tot ieders verbazing wordt er wel een olifant op het paleis bezorgd. Niemand weet daar raad mee, behalve de prinses. Maar het blijft behelpen natuurlijk, een olifant is nu eenmaal geen hondje.

Een olifant op de thee is een heerlijk fantasierijk boek vol humor en verrassende wendingen. Lekker absurdistisch van tijd tot tijd, met leuke pentekeningen die het verhaal ondersteunen. Deze illustraties staan overigens rustig midden in een pagina, in een hoekje of op een plek waar je het niet zou verwachten. Dat is ook erg leuk aan dit boekje: het is gewoon een boek dat lekker wegleest.

De humor die er in het begin inzit is wel wat sarcastisch, wat verderop in het boek wordt het aangevuld met een wat ‘makkelijkere’ soort humor. Hierdoor is het boek geschikt voor wat oudere kinderen om voor te lezen, vanaf een jaar of zes à zeven zullen kinderen er echt van smullen en om iedere grap kunnen lachen.

Dat wil overigens niet zeggen dat je het niet eerder voor kunt lezen: het taalgebruik is niet moeilijk, het verhaal zit ook niet echt lastig in elkaar. Daardoor is het voor kinderen vanaf een jaar of vijf ook een leuk boek om uit voorgelezen te worden. Bovendien: een olifant! Als huisdier! Dat verzin je niet. Wat kun je dáár allemaal mee doen? In dit boek lees je het. Niet alleen wat je net dacht, maar ook nog tal van avonturen waar je nooit op zou zijn gekomen. Een erg leuk boek, als het aan mij ligt is het een klassieker in wording!

Recensie: Coole suggesties

 

Je hoeft geen groot kenner van het vocabulaire van zevenjarigen te zijn om aan te voelen dat deze woorden daarin nog niet voorkomen: affreus, lorgnet, sinecure, inhalatieflauwte, calamiteiten, demonstratief en tucht. Het is dan ook onbegrijpelijk dat het nieuwste voorleesboek van Linda Groeneveld, voor kinderen uit groep 3 of 4, wemelt van dit soort lastige taal. Af en toe een moeilijk woord is helemaal niet erg.

Paul Biegel zei ooit al: “De aard van het kind is niet het klein zijn, maar het groot worden.” Oftewel: je hoeft als kinderboekenschrijver niet onnodig diep door je knieën te gaan. In haar bejubelde eerdere boeken wist Groeneveld het evenwicht wel te bewaren. Er duiken ook deftige woorden op in ‘Een pannenkoek voor de koningin’ en ‘De ijsfabriek’, maar die laten de verhalen slechts op een lichtvoetige manier klassiek klinken.

In haar nieuwste boek staan ze het begrip van jonge lezers in de weg. Dat is jammer, omdat Groeneveld het soort boeken maakt waar ervan in de Nederlandse jeugdliteratuur te weinig verschijnen: originele, sprookjesachtige avonturen, met veel fantasie en humor geschreven voor middenbouwers op de basisschool. Ze maakt er bovendien zelf geslaagde pentekeningen bij.

In de kern is ook ‘Een olifant op de thee’ een leuk verhaal, waarin een klassiek sprookjesthema en een hedendaags probleem samenkomen.

De kleine prinses heeft het moeilijk, omdat haar vader nooit tijd voor haar heeft. Hij is te druk met regeren. Ze vraagt hem een hondje, als speelkameraadje. Maar dan verschijnt de boze stiefmoeder op het toneel (waar de koningin is gebleven blijft helaas onduidelijk). Ze is een barones die niet tegen honden kan en graag met de koning wil trouwen. Ze probeert hem te paaien door hem de zorg voor zijn paleis en zijn dochter uit handen te nemen. De koning is opgelucht dat hij zich nu zonder schuldgevoel op zijn werk kan storten en besluit haar te trouwen.

Hij heeft niet in de gaten dat de barones het personeel tiranniseert en de prinses naar een kostschool wil sturen. Een huwelijkscadeau brengt daar vlak voor de bruiloft verandering in. Het is een olifant, die dikke maatjes wordt met de prinses. Samen proberen ze de barones te verjagen en de koning ervan te doordringen dat de prinses hem mist.

Er zit maar één ding op voor wie dit verhaal wil voorlezen aan de doelgroep: eerst even met een potlood door de tekst om van bijvoorbeeld ‘petitfourtje’ een ‘taartje’ maken. Het is de moeite waard.

Recensie: Bas Maliepaard – Trouw

 

 Linda Groeneveld debuteerde in 2007 (noot L.G. Draken spelen niet met vuur was mijn debuut, dit boek verscheen in 1991, uitgeverij Leopold) met het lichtvoetige en aanstekelijke sprookje Een pannenkoek voor de koningin. Eindelijk schreef en tekende ze een wat dikker boek: Een olifant op de thee. Groeneveld doet een beetje denken aan Joke van Leeuwen en de gezusters Heymans, die hun humoristische verhalen zelf illustreren in een stijl die tussen het komische en het romantische hangt.

Een prinses die graag een hondje had willen hebben krijgt tot ieders verrassing een olifant bezorgd. En die is bijzonder welkom in het saaie paleis, waar papa nooit tijd heeft en de lakeien braveriken zijn die niets durven.

Een olifant op de thee is opnieuw een fantasierijk boek van Linda Groeneveld met lekker veel gekte en overdrijving. Ongecompliceerde fantasievolle boeken in de stijl van Annie M. G. Schmidt die tot de verbeeldingen spreken.

Pjotr van Lenteren- Volkskrant

 

De prinses wil een hondje om mee te spelen. Want haar vader, de koning, heeft veel te weinig tijd voor haar en het verstoppertje spelen met de 234 lakeien begint vervelen. Zoals in alle sprookjes krijgen prinsessen hun zin, maar dat loopt in dit geval net even anders. Dat hondje komt er niet want de koning aarzelt en als een boze stiefmoeder op het paleis haar intrede doet, zoals dat in de meeste sprookjes gaat, is de kans verkeken.

De koning laat zich het hoofd gek maken door een barones die lijdt aan inhalatieflauwtes en uit is op zijn luxe en geld. Natuurlijk is ze allergisch en is er geen sprake meer van een hondje.  Waarom er geen vrouw en moeder is, komen we niet aan de weet, dat is een gegeven. (noot L.G. : zie portretje van een vrouw op het nachtkastje).

De koning heeft het druk met regeren en het valt hem zwaar alles alleen te moeten doen dus een vrouw aan zijn zijde is welkom.

Mannetjes met zwarte snorren komen een olifant brengen en na haar aanvankelijke scepsis (een olifant is geen hondje en kan niet blaffen, kwispelen en geen kunstjes doen), raakt het prinsesje met hem bevriend. Samen maken ze de barones het leven zuur en het verlangen naar een hondje wordt steeds minder.

Een olifant op de thee is opnieuw een fantasierijk boek van Linda Groeneveld met lekker veel gekte en overdrijving. Ongecompliceerde fantasievolle boeken in de stijl van Annie M. G. Schmidt die tot de verbeelding spreken.

Groeneveld brengt grappige elementen in, zoals de zwarte mannetjes met de snorren, die beter hadden kunnen worden uitgewerkt. Sterk is de manier waarop Groeneveld de draak steekt met conventies en met het traditionele sprookje. Een schrijfster die kan tekenen, dat is altijd fijn en ook in dit boek zijn de prenten een geweldige aanvulling. Groenevelds stijl doet het meest aan die van Wim Hofman denken, priegelig maar zeer toegankelijk. Een olifant op de thee is een vermakelijk en ongecompliceerd leesboek voor 8+-ers. Het prinsesje krijgt uiteindelijk toch nog min of meer haar zin, zoals dat hoort in sprookjes.

Recensie: Jaap leest – Jaap Friso

 

 

De prinses in ‘Een olifant op de thee’ wil graag een hondje, want haar vader heeft maar zelden tijd om met haar te spelen. Er zijn natuurlijk een heleboel lakeien, maar die zijn vooral saai. Ze kunnen helemaal niet zo goed verhaaltjes vertellen als de koning en het is duidelijk dat ze geen plezier beleven aan thee drinken uit een poppenserviesje. Genoeg redenen dus om om een hondje te zeuren.

De bloedmooie barones die net haar intrek in het paleis heeft genomen en last heeft van allerhande kwaaltjes, steekt daar onmiddellijk een stokje voor: er komt geen hond, nu niet en later ook niet!

Maar dan wordt er tijdens de voorbereidingen van het huwelijksfeest een olifant geleverd. Niemand weet er raad mee, behalve de prinses en ook al is een olifant geen hond, het lukt heel aardig om hem op te voeden als huisdier. Ze hebben veel pret, zelfs zo veel dat de koning stiekem een beetje jaloers wordt. En ook de gemene barones is helemaal niet blij, want zo’n olifant is niet zo heel netjes en het is al helemaal geen gezicht. Bij de olifant zat echter ook een begeleidend schrijven in een taal die niemand machtig was. Na een hele tijd slaagt de lijfarts van de barones erin de brief te ontcijferen. De hooghartige barones wordt afgevoerd naar een ver land, de olifant mag blijven, de koning heeft weer een beetje meer tijd voor zijn dochtertje en zo is iedereen weer gelukkig.

Een gezellig sprookje, klassiek, maar toch eigentijds met een scherp kantje en af en toe eens lekker doorspekt met deugnieterij. Hoewel de prinses niet echt gelukkig is, trekt ze haar plan in het grote paleis dat zijn beste tijd gekend heeft. Haar pogingen om haar stiefmoeder-in-spe weg te jagen lukken niet. Toch is het een vrolijk en licht verteerbaar verhaal met originele, geestige elementen en herkenbare situaties. De karakters zijn goed getypeerd, soms ietwat stereotiep. Storend is de lange doorlopende tekst. Het verhaal zou eenvoudig in hoofdstukken opgedeeld kunnen worden om het (voor)lezen te vergemakkelijken.

Geïllustreerd met pentekeningen die een sfeervol beeld geven.

Recensie: Pluizer, Sieglinde Duchateau

 

De koning heeft veel werk. Zoveel werk dat hij niet veel tijd meer heeft voor zijn dochtertje. Die wil graag een hondje, dan is er toch iemand om mee te spelen, want de lakeien zijn niet actief genoeg. Jammer genoeg is er een barones die een oogje heeft op de koning. Eigenlijk meer op het plaatsje van koningin dat vrij is. Ze nodigt zichzelf uit in het paleis en palmt langzaam maar zeker de koning in. Wanneer ze hun huwelijk aankondigen, is de prinses erg ongelukkig. Ze slaagt er niet in om haar papa ervan te overtuigen dat dat geen goed idee is, dat de barones alleen tegen hem zo lief doet. Tegen de prinses is ze gemeen en tegenover het personeel hooghartig en superveeleisend.

Maar op een dag wordt er een cadeau afgeleverd, een echte olifant. De begeleidende brief is in een onbekende taal en moet ontcijferd worden. Ondertussen geniet de prinses van de aanwezigheid van de olifant. Ze probeert hem te gebruiken om de barones weg te jagen. Wanneer de brief ontcijferd is, komt echter alles op zijn pootjes terecht.

Dit grappige verhaal bevat alle elementen om er een sprookje van te maken: een koning met veel werk, een verdrietige, eenzame prinses, een hebberige barones, vreemde bezoekers met een vreemd cadeau en een geheimzinnige brief. En aan het einde een happy end. Het is een vrolijk verhaal, hoewel de prinses ongelukkig is en het paleis zijn beste dagen gekend heeft. Maar wat de prinses verzint om de barones weg te krijgen, is grappig en herkenbaar. De gevoelens van de personages zijn echt en passen perfect bij het beeld dat je krijgt door de beschrijvingen. De vlotte stijl zorgt er mee voor dat je helemaal meeleeft met dit verhaal. Het is een sfeervol sprookje met een grappige toets, leuk om zelf te lezen maar zeker ook om voor te lezen.

Recensie: Mik Ghys, Pluizuit

 

De kleine prinses wil zo graag een hondje, maar het mag niet. Haar leven wordt nog minder leuk als de barones met haar vader, de koning, wil trouwen. Maar dan wordt op een dag een olifant bij het paleis bezorgd. Zou hij haar kunnen helpen?

Traditionele sprookjesthema’s zijn verpakt in een verhaal dat moderner aandoet door de aandacht voor details, zoals het werk van de wasmeisjes en de 234 lakeien en de dagelijkse gang der dingen in het paleis. De traditionele stiefmoedertrekjes van de boze barones worden iets te uitgebreid uitgewerkt, waardoor het prinsesje in de tweede helft van het verhaal enigszins op de achtergrond raakt. Het aloude thema van de dreigende bruiloft wordt fris verteld door originele verhaalelementen zoals een verre sultan, een belezen lijfarts en een olifant die hondenkunstjes leert.

De vele pentekeningen in zwart-wit van de hand van de auteur (minimaal één per dubbele pagina), werken het verhaal op een grappige manier verder uit. Eerder schreef zij o.a. ‘De ijsfabriek’*, dat lovend werd ontvangen. Bij uitstek geschikt om voor te lezen aan kleuters vanaf ca. 5 jaar of om zelf te lezen door ca. 8-jarigen die zich niet laten afschrikken door een (vaak speels verpakt) moeilijk woord.

Recensie: De boekensalon

 

 

Ein Elefant für die Prinzessin

“In allen Märchen bekommen Prinzessinnen ihren Willen.“

Die kleine Prinzessin fühlt sich allein. Ihr Papa, der König, ist mit dem anstrengenden Regieren beschäftigt, hat wenig Zeit und ist immer müde. Der Wunsch der Prinzessin nach einem Schoßhündchen wird auf Eis gelegt, weil sich die Baronesse als Besuch ankündigt und sich erst einmal einleben soll. Sie leidet unter Atembeklemmungen. Das Bergklima im Königreich ist perfekt für ihre Erholung.

Plötzlich will die Baronesse gar nicht mehr wieder fahren und übernimmt im Schloss das Regiment. Kann die kleine Prinzessin verhindern, dass der König die Baronesse heiratet?

Ein König als allein erziehender Vater ist eine originelle Idee. Er ist genauso schwer beschäftigt wie alle anderen allein erziehenden Männer und hat die gleichen Probleme. Eine Tochter, die sich ein Haustier wünscht, abends eine Gute-Nacht-Geschichte vorgelesen haben möchte und mit der angehenden neuen Mutter so ihre Probleme hat. Die kleine Prinzessin vermisst die Zeit mit ihrem Papa. Das Versteckspiel mit 234 Lakaien wird auch irgendwann langweilig.

Die eher leise und wenig freche Geschichte glänzt mit viel Humor. Melancholisch bis verträumte Musik unterstreicht die Atmosphäre.

„Ein Elefant für die Prinzessin“ gibt einen Einblick in das moderne Prinzessinnenleben, wie es heute ähnlich vorkommen könnte. Seit der erste Wunschgedanke nach einem Schoßhündchen aufgekommen ist, vergleicht die kleine Prinzessin alles und jeden mit einem Hund, selbst die Baronesse. Kann sie das Beinchen heben, Knochen bringen oder ausbuddeln? Erst ein großes Paket aus dem Orient macht der kleinen Prinzessin wieder richtig Freude.

Schauspielerin Nina Kunzendorf versetzt sich mit viel Feingefühl in die Lage der Prinzessin und bringt die Baronesse herrlich arrogant und verwöhnt rüber.

Mit 78 Minuten ist die Länge für ein Kinderhörbuch schon etwas gewagt. Eine überraschende Wendung hält die kleinen und großen Zuhörer bei der Stange.

Der Wunsch, eine Prinzessin zu sein ist bei vielen kleinen Mädchen weit verbreitet. Umso schöner mal eine moderne, etwas abgedrehte Fassung von einem Prinzessinnenleben erzählt zu bekommen. Der Ersatz für einen Schoßhund nimmt ungeahnte Ausmaße an.

Auch kleine Prinzessinnen sind bereit, Kompromisse einzugehen. Der Prinzessin geht es eigentlich nicht anders wie anderen Kindern. Sie hat ihre Wünsche, Sehnsüchte und ganz viel Lust zu spielen, am liebsten natürlich mit ihrem Papa. Der kann auch die besten Geschichten erzählen.

Was macht ein Elefant im Waschzuber? Klar, er geht seiner Morgenwäsche nach. Auch Elefanten müssen sauber sein. Die kleine Prinzessin hilft ihm dabei.

Titel und Cover hätten ruhig das große Geheimnis bewahren können. So lässt sich die Überraschung leider schon erahnen.Eigentlich schade.

Das Versteckspiel mit den vielen Lakaien im Schloss und der König am Rande sitzend, beschäftigt mit dem Studieren von Unterlagen wäre auch die Möglichkeit für eine Covergestaltung gewesen. Die Zeichnung ist trotzdem sehr gelungen. Sie stimmt auf eine zurückhaltende, liebenswerte Geschichte ein.

Für das Hörbuch habe ich verschiedene Altersangaben gefunden. Mal wird es ab 5, mal ab 6 Jahren empfohlen. Meiner Meinung nach ist „Ein Elefant für die Prinzessin“ auch schon für Fünfjährige ein unterhaltsames Hörvergnügen. Schließlich nimmt die Geschichte den Haustierwunsch etwas auf die Schippe und macht die innige Liebe der kleinen Prinzessin zum Papa deutlich.

Anhand der Kapitelangaben im Booklet lässt sich die Geschichte auch auf mehrere Abschnitte aufteilen und muss nicht in einem Schwung gehört werden.Es bleibt nur die Frage, ob die kindliche Neugierde dabei mitspielt. Ein paar Stunden Unterbrechung können leicht zur Ewigkeit werden.

Kulturtipp

 

 

Die kleine Prinzessin hat es weis Gott nicht leicht. Ihr Papa hat natürlich alle Hände voll zu tun und kaum Zeit für sie….

Doch nun wünscht sie sich von ganzem ‘Herzen einen Hund. Einen Freund, damit sie nicht mehr so viel alleine ist. Doch statt des gewünschten Hundchens zieht eine Baronesse ins Schloss. Diese Frau hat natürlich hintergedanken und wirft ein Auge auf den Single König. Fast sofort beginnt sie Damit für Ordnung zu sorgen und beschließt sogar die Erziehung der Prinzessin zu übernhemen, doch die Prinzessin hat anderes im Sinn und so kommt was kommenmuss und ein großes Päckchen wird gebracht…

Dieses liebevoll ausgearbeitete Bilderbuch ist nicht nur für Große-Kinder zu Empfehlen. Durch viel farbenfrohe Zeichnungen wird das sehr sorgsame, Detailreiche und humorvolle Büchlein geradezu zum Leben erweckt.

Linda Groeneveld präsentiert die wundervolle Geschichte der “Ein Elefant für die Prinzessin” auf sehr schöne Art und Weise. Die Geschichte ist so unglaublich liebevoll, Herzerwärmend und knuffig, das man sie einfach lieben muss!

Recensie: Das Schreibstübchen

 

 

Die kleine Prinzessin wünscht sich sehnlichst einen Hund. Mit dem könnte sie wunderbar spielen. Ihr Vater hat leider viel zu wenig Zeit für sie; immer muss er regieren. Statt eines Hundes hält jedoch eine junge Baronesse Einzug ins Schloss. Die schöne Frau hat es ganz offensichtlich auf den alleinerziehenden König abgesehen. Schon bald beginnt sie, für Ordnung zu sorgen und sich um die Erziehung der aufmüpfigen Prinzessin zu kümmern. Eines Tages wird eine riesige Holzkiste ins Schloss geliefert und heraus kommt – ein Elefant! Ein Elefant ist zwar kein Hund, aber das Tier lernt schnell. Außerdem ist er der Prinzessin gerne dabei behilflich, die Baronesse wieder loszuwerden…

Die Wünsche und Sorgen von Prinzessinnen unterscheiden sich bisweilen nur unwesentlich von denen kleiner Mädchen. Eine herzerfrischende Geschichte, köstlich erzählt und mit feinen Zeichnungen augenzwinkernd weitergesponnen. Als Prinzessin hat man es nicht leicht! “Fast hätte es die Baronesse geschafft und ihre Hochzeit mit dem König durchgesetzt, das Schloss picobello säubern lassen und die Prinzessin in ein Internat verschoben. Da taucht zum Glück ein Elefant auf und rettet alles!

Linda Groeneveld erzählt sehr lustig und herzerfrischend schwarzhumorig. Ihre augenzwinkernden Schwarz-Weiß-Zeichnungen krönen den Text. Dieser wunderbare Band erinnert an Roald Dahls Geschichten und eignet sich ganz wunderbar zum Vorlesen ab sechs oder Selberlesen ab acht Jahren.”

Recensie: Susanne Lux, Nimmerland, Alles zum Lesen und Spielen, Mainz.

In: Bücher-Medien-Magazin HITS für KIDS

 

 

Die Autorin Linda Groeneveld, 1961 in den Niederlanden geboren, studierte an der Königlichen Akademie für Bildende Künste in Den Haag. Die Autorin und Illustratorin arbeitet für Kinderbuchverlage, Zeitungen und Zeitschriften. Ein Elefant für die Prinzessin ist ihr erstes Buch, das auf Deutsch erscheint.

Die kleine Prinzessin hat es weis Gott nicht leicht. Ihr Papa hat natürlich alle Hände voll zu tun und kaum Zeit für sie….Doch nun wünscht sie sich von ganzem ‘Herzen einen Hund. Einen Freund, damit sie nicht mehr so viel alleine ist. Doch statt des gewünschten Hundchens zieht eine Baronesse ins Schloss. Doch diese Frau hat natürlich hintergedanken und wirft ein Auge auf den Single König.

Fast sofort beginnt sie Damit für Ordnung zu sorgen und beschließt sogar die Erziehung der Prinzessin zu übernhemen, doch die Prinzessin hat anderes im Sinn und so kommt was kommen muss und ein großes Päckchen wird gebracht…..

Dieses liebevoll ausgearbeitete Bilderbuch ist nicht nur für Große-Kinder zu Empfehlen. Duch viele farbenfrohe Zeichnungen wird das sehr sorgsame, Detailreiche und humorvolle Büchlein geradezu zum Leben erweckt.

Linda Groeneveld präsentiert die wundervolle Geschichte der “Ein Elefant für die Prinzessin” auf sehr schöne Art und Weise.

Die Geschichte ist so unglaublich liebevoll, Herzerwärmend und knuffig, das man sie einfach lieben muss!

Rezension von: Das Schreibstübchen

 

Es war einmal eine kleine Prinzessin, die lebte mit ihrem Papa in einem Schloss in den Bergen. Leider hatte ihr Papa als König fürchterlich viel Arbeit und musste andauern regieren. Noch nicht einmal mehr die allabendliche Gute-Nacht-Geschichte konnte er ihr erzählen.

Da wünschte sich die kleine Prinzessin von ganzem Herzen einen kleinen Hund, mit dem sie spielen konnte. Aber der König zögerte. Schließlich kam bald die Baronesse zu Besuch, um ihre Atembeschwerden in der frischen Bergluft auszukurieren. Aber das war nur vorgeschoben. In Wirklichkeit wollte sie sich den König angeln.

Leider erwies sich die Baronesse schnell als herrschsüchtig und durchtrieben. An einen Hund für die Prinzessin war nun gar nicht mehr zu denken. Stattdessen musste die kleine Prinzessin ständig Erziehungsmaßnahmen über sich ergehen lassen.

Und zu allem Unglück hatte die Baronesse in kurzer Zeit tatsächlich den König überzeugt, sie zu heiraten. Bald trafen die ersten Hochzeitsgeschenke ein. Eines wurde von fremdländischen Soldaten gebracht und war in einer großen Kiste versteckt. Der Sultan sandte seinen Lieblingselefanten als Geschenk an den König, nachdem er die Nachricht von der baldigen Trauung vernommen hatte. Dem Geschenk lag ein Brief bei, der in unverständlichen fremdländischen Buchstaben verfasst war.

Der Leibarzt der Baronesse sollte ihn übersetzen. Doch das zog sich hin. Während der Hochzeit, bei der es dem König nicht gelingen wollte, seiner Baronesse das Ja-Wort zu geben, stürzte der Übersetzer in den Saal und verkündete die unmissverständliche Botschaft des Sultans: Das Geschenk war gar keines. Er wollte dafür die Baronesse eintauschen und drohte sehr ärgerlich zu werden, falls der König nicht nachgeben sollte.

Nachdem die Baroness das gehörte hatte, wollte sie dringend getauscht zu werden, denn der Sultan war wirklich die bessere Partie. Und so fügte sich alles zum Guten. So ein Elefant ist schließlich auch ein Spielkamerad. Irgendwie sogar besser als ein Hund. Und einer schrecklichen Stiefmutter auf jeden Fall vorzuziehen.

Diese hintergründige Geschichte wird auf knapp 150 Seiten mit viel Humor herrlich für Kinder erzählt und schwarz-weiß illustriert. Das Buch eignet sich auch zum Selbstlesen für die ersten beiden Schuljahre, weil es kein Märchen, sondern eher eine lustige Geschichte ist. Nach meiner Erfahrung ist die Zielgruppe mit 8 bis 10-jährigen um jeweils zwei Jahre zu hoch gewählt.

 

 

Dans un palais, une petite princesse vit avec son père le roi. La petite princesse s’ennuie un peu. Son père a peu de temps à lui consacrer. Tout juste s’il prend le temps de lui lire une histoire le soir. La petite princesse demande un petit chien. Mais une baronne s’invite au palais accompagné de son médecin. Rapidement, elle cherche à mettre tout le monde au pas, les laquais, la petite princesse… Avec elle pas question d’avoir un chien. Et accaparé par la baronne le roi n’a plus du tout de temps à consacrer à la petite princesse.

Alors quand des hommes parlants une langue étrange apporte un éléphant, la petite princesse l’adopte et en fait son animal de compagnie.

Un roman pour les plus jeunes plutôt amusant.

J’ai aimé la transformation de l’éléphant en animal de compagnie. Ca donne des petites scènes amusantes aussi bien lorsque l’éléphant essaie de se conduire en chien que lorsqu’il est invité à la table du roi.

Il y a des petites choses qui m’ont un peu dérangées : la manière dont on parle des laquais qui ne savent pas vraiment jouer, ne sont pas très inventifs… l’idée qu’on puisse échanger une femme contre un éléphant. Qui plus est, une petite phrase pour signaler qu’un animal sauvage ne peux pas devenir un animal domestique ne m’aurait pas déplu.

Je chipote un peu. C’est une lecture qui me laisse un bon souvenir.

 

Une histoire tendre et drôle à lire seul dès 8 ans:

La princesse voudrait un chien, car son père, le roi, n’a jamais le temps de jouer avec elle. Oui, avec un petit chien, au moins elle ne s’ennuierait pas ! Il est vrai qu’elle pourrait aussi jouer avec les laquais, mais ils sont ennuyeux et ils n’aiment pas la dînette.

Malheureusement, son père tarde à exaucer son souhait. Pas la moindre boule de poils à l’horizon… Un beau matin pourtant, à la surprise générale, un éléphant arrive au palais ! La princesse l’adopte aussitôt. Et tous deux mettent sur pied un plan d’attaque pour mener la vie rude à une invitée du roi, qui ne leur plaît pas, mais alors, pas du tout !

Une aventure drôle et pleine de fantaisie, à lire tout(e) seul(e) ou à savourer en famille !

La petite princesse vivait seule avec son père le roi. Celui-ci était submergé de travail et ne trouvait presque plus de temps pour jouer avec sa fille. Il arrivait tout juste à lui raconter une histoire le soir avant qu’elle s’endorme. Il y avait bien les deux cent trente-quatre laquais auxquels la princesse pouvait demander de jouer à cache-cache ou à la dînette avec elles mais ils n’étaient pas des compagnons de jeu très excitants. La petite princesse désirait plus que tout un petit chien. Le roi y réfléchissait. Puis le roi rencontra la baronne : et arriva ce qui arrive toujours dans les contes, la baronne convainquit le roi de l’inviter et de l’épouser. Évidemment, elle ne voulait pas d’un chien dans son palais et encore moins d’une princesse. Arrivèrent les cadeaux pour le futur mariage, et parmi ceux-ci un présent pour le moins étonnant : un éléphant.

La princesse se prend d’amitié pour le pachyderme qui sauvera le roi du mariage d’une bien étrange façon !

Bien sûr, comme dans tous les contes, le roi est mou et débordé, la princesse seule et philosophe et la baronne n’en veut qu’au pouvoir et à la fortune du roi. Les personnages sont délicieusement caricaturaux. Et même si l’on devine très vite que tout finira bien, le suspense est maintenu jusqu’à la dernière page où le lecteur découvre enfin comment. Une histoire tendre et drôle à lire seul dès 8 ans.

Recensie Ricochet Jeunes

 

 

Rien de tel qu’un ami pour se sauver de l’ennui ! La princesse voudrait un chien, car son père, le roi, n’a jamais le temps de jouer avec elle. Oui, avec un petit chien, au moins elle ne s’ennuierait pas ! Il est vrai qu’elle pourrait aussi jouer avec les laquais, mais ils sont ennuyeux et ils n’aiment pas la dînette. Malheureusement, son père tarde à exaucer son souhait. Pas la moindre boule de poils à l’horizon… 

Un beau matin pourtant, à la surprise générale, un éléphant arrive au palais ! La princesse l’adopte aussitôt. Et tous deux mettent sur pied un plan d’attaque pour mener la vie rude à une invitée du roi, qui ne leur plaît pas, mais alors, pas du tout ! Une aventure drôle et pleine de fantaisie, à lire tout(e) seul(e) ou à savourer en famille !